نیروانایم و بودا کنمت...

کسی که با تو سر خم نشسته مرتد نیست 

که مثل چشم تو در ساقیان سرآمد نیست 

  چه دوزخی چه بهشتی که در همه حالات

  کسی که شاعر چشم تو شد مردد نیست 

تو را به بوسه قسم دادمت نپرهیزی  

که جمع بوسه و پرهیز با تو مفرد نیست 

  تو آتشی و تنت گرمخانه غزل است 

جهان با تو مرا می جهنّمد بد نیست   .

جاویدان رافی

"مشروطه ام با صورتی زخمی"

بر دستهایم رفته تابوتی
از شوش تا بالای امجد را
که می کشد هر روز بر دوشم
تهران بی سردار اسعد را

تهران بی فاتح که غم دارد
از باغ فاتح تا شکار شیر
از زهر پیکان تا شب خرم
از زخم کاوه تا شب زنجیر

از گریه هر شوش در شیشه
از خواب هر خرگوش در طوفان
از ذلت هر موج در خشکی
از حسرت هر رقص در باران

از گشتن بیهوده در بلوار
تا گشتن بیهوده در لاله
از مردن بیهوده بر دیوار
تا کشتن بیهوده در چاله

از وعده های پوچ و چشم لوچ
از زهر های چشم و گوش کر
از این تریبونهای وحشی در
تهران پا در جنگ بی سنگر

بغض "بهار"م در وطن خواهی
شور "مصدق" در بد آوردن
دست"مظفرخان قاجاری"
در پوچهای ممتد آوردن

تندیسی از رنج "رضاخانم "
بر سر در میدان ازادی
وقتی حلالم کردی و رفتی
وقتی مرا از دست میدادی
 
یک دستخط_ بی مهر و امضایم
بر سینه تلخ بهارستان
از مجلس شورای ملی تا
تابوت ملی در مزارستان

این عاقبت میزاد آن أف را
بنداز بر هر صورتی تف را
امروز باید دید شاید باز
خشم پسرهای لیاخوف را

ستار مجروحم که ایران را
خونم که شستم هر خیابان را
در چشم های توپچی اشکم
افتادنم از پای تهران را

تیرم که در هر گوش شلیکم
خارم که از هر چشم بر پایم
شیرم که بی یال و دم افتادم
شورم که شیرین نیست رویایم

قندیل های روشن دردم
ناساز در سوز سمورستان
بر دستهای کهنه تابوتی
در رفت و آمد سوی گورستان

کابوس خندیدن به گور خویش
بر پله های سینما رکسم
من ان نگهبانم که خواب افتاد
هر شب در اتش زیست کانکسم

پشت سر من حرف بسیار است
با دشمنانی متحد  هر شب
تاریخِ مشکوکم به تحریفش
در دستهای معتضد هر شب
 
در خنده هایم غرق میکردم
بار هزاران کشتی از غم را
در من کسی هر روز قی می کرد
ترس از جهان بی تو باشم را

باید تو را هر روز در خواب و
بیداری ام تکرار می کردم
خوابت نمی برد و تو را هرشب
از خواب بد بیدار می کردم

ای شهریار شهر سنگستان
دنیا تو را مظنون صدا می کرد
معلوم شد اما نخواهد شد
محکوم. آنکه خون به پا می کرد

 ایران بعد از سینما رکسم
ترکم کنی آدم نخواهم شد
مشروطه ام با صورتی زخمی
از خوابهایت کم نخواهم شد.

#شهریار شهر سنگستان:از فریاد در تداوم :مهدی اخوان ثالث

#جاویدان_رافی

و بعد از تو من با خودم بد شدم
خودم ایستادم خودم رد شدم

زمین لرزه پر کرد روح مرا
دچار گسلهای ممتد شدم

اسیر ستیزه دچار جنون
مسلمان نگردیده مرتد شدم

تو رفتی و جاماند من از خودم
دو نیمه دو جان مجرد شدم

چنان سخت از ریشه دل تیشه خورد
که در زنده ماندن مردد شدم

وهرجا دلم خواست عاشق شود
خودم روبروی خودم سد شدم

تو رفتی ولی بغض من وا نشد
تو رفتی و من با خودم بد شدم .

.
جاویدان رافی